|
Zaterdag 1 mei. Bewolkt met een beetje regen. Uitslapen dus. We halen weer lekker vers brood bij de bakker, want hier zijn de winkels toch open. Er rijdt een wagen door het dorp met een geluidsinstallatie. Wat er wordt omgeroepen weten we niet, maar waarschijnlijk zijn dat plaatselijke berichten die dagelijks worden geschald. Ook in andere dorpen wordt dit gedaan. De regen heeft een lading Sahara-zand over het land verspreid. Ook de auto zit er onder. Als wij de ramen hebben gereinigd met een papieren zakdoekje gaan we om 11 uur naar het westen en nemen de kustweg. Bij Kambos slaan we af naar het zuiden en rijden Vourliotes binnen via een bochtige weg, die niet zo goed is geasfalteerd en ook nog eens flink omhoog loopt. Dit bergdorpje is erg leuk met z'n smalle straatjes en huizen met gekleurde luiken. 
We rijden terug naar de kustweg en bij Ag. Konstantinos volgen we de borden naar Manolates, weer zuidwaarts. Hier rijden we nabij de Nachtegalenvallei. Zeer bosrijk en groen met beekjes en watervalletjes. Op de terugweg zullen we ervan genieten, maar eerst Manolates. Dit dorp verschilt niet zo heel veel met Vourliotes, alleen lijkt het meer te zijn ingesteld op toerisme. Er zijn keramiekwinkeltjes en een souvenirshop. De huizen staan net iets beter in de verf dan in Vourliotes. De straatjes zijn iets schoner, maar net zo smal met een gleuf in het midden om water van de berg af te voeren.  We lopen een bochtige, wit geverfde trap op om het hoger gelegen gedeelte te bekijken. Bovenaan staat een bordje met pijl dat de richting aangeeft van 'Lucas Taverne'. En we volgen de pijl en we volgen nog een pijl en ja hoor… Hoog op de berg kunnen we ons tegoed doen aan een echte Griekse maaltijd met echte Griekse koffie. Een klein kopje met koffieprut. Aparte smaak. Eindelijk mogen we eens lekker slurpen. We durven niet goed naar de wc, want we verwachten dezelfde soort smeerboel aan te treffen als 2 dagen geleden. Maar nee hoor, keurig wit betegeld, geen emmer naast de wc pot en zelfs de deur kan worden afgesloten. Na deze maaltijd lopen we terug naar de parkeerplaats. We moeten over een bijzonder slecht stuk wegdek rijden. Maar H. maakt daar geen probleem van en hobbelt er lustig op los. Onze route vervolgen we door terug te rijden naar de Nachtegalenvallei. Lopen wat rond en fotograferen de watervalletjes en bruggetjes. Tussen het bruisen van het water horen we vogeltjes. Terug naar de bochtige kustweg naar Karlovassi. Deze weg loopt wel erg vlak langs de zee op sommige plaatsen. Dat maakt een grimmige indruk. Karlovassi is een uitgestrekte grote plaats. Wij richten ons op de kust en rijden naar de haven. Vanaf hier moeten er ferry's ed. afvaren in verschillende richtingen, maar we zien geen schepen. Alleen op het droge liggen allerlei scheepjes en boten.  Potami is het volgende doel. De grote weg houdt hier op. We bekijken het strandje, waaien een beetje uit en gaan dan terug naar ons appartement. Vlak voor Kokkari stoppen we om daar het strand te inspecteren. Om er te komen moet je een pad steil naar beneden volgen. Ook dit is een kiezelstrand. Vanaf de weg heb je een zeer fraai uitzicht over Kokkari. Kwart over 4 komen we op het parkeerplaats bij de kerk. Net op tijd, want er is maar één plek vrij. Vandaag eten we bij de Ouzo-zaak aan de zeezijde, aan het eind van ons straatje. Dit restaurant is mooi ingericht en voor € 24 eten we met z'n tweetjes onze buikjes vol. Na de koffie krijg je een hoog glas ouzo van de zaak. Wanneer wij het restaurant verlaten zijn er een stuk of 10 tafels bezet. Veel Nederlanders. Dit was een zeer geslaagde vakantiedag. Ongeveer 82 km gereden.  
|
 Vourliotes  ook hier zwerfkatten  de kerk van Vourliotes  Manolates  keramiekwinkel in Manolates  op weg naar de taverne  de Nachtegalenvallei  beekje  Karlovassi  de haven van Karlovassi  strand van Potami  rots bij Potami |