Zuidkust

Dinsdag 26 april.
Herman haalt de huurauto en Wil belt ondertussen naar familie.
Op het terrein van ons complex worden palmbladeren uit de hoge bomen verwijdert.

In een Toyota Auris komt Herman niet veel later aanrijden. Het kenteken 3697-GXW krijgt al snel het ezelsbruggetje: geef niks weg. De wagen heeft een krachtige motor en 6 versnellingen. En o ja, om hem in de achteruitstand te zetten moet je de onderrand van de pook iets omhoog tillen. Het is maar dat je het weet.

We rijden naar het zuiden over de enige verharde weg die er is volgens de wegenkaart.
We zien kale bergen bedekt met zand. Het is een woestijnachtig landschap dat veel lijkt op Death Valley. De plaats Tarajalejo ligt tegen een helling. Het lijkt een grote plaats op de kaart, toch wonen er maar 150 mensen.
We rijden verder over prima, mooi zwart asfalt.
Bedoeling is een strand bij Costa Calma te bezoeken. De eerste playa is niet zo bijzonder (zie de eerste strandfoto hieronder). De tweede is moeilijk te bereiken, want na een slecht pad te hebben gelopen, moet je om op het strand te komen, steil naar beneden. Het strand is enorm breed. Er zijn hier geen parasols en geen strandtentjes. Omdat wij geen brood bij ons hebben besluiten we verderop te kijken. Aardige klim terug naar de auto, goed voor de conditie. Op een bord lezen we dat het hier Playa Barca heet.
De derde afslag naar de kust (Risco del Paso) zien we eigenlijk te laat en daardoor missen we die.

Dan rijden we maar door naar Morro Jable helemaal in het zuiden van het eiland. Daar kunnen we vrij makkelijk aan de mooie boulevard parkeren en eten ergens een salade. Het vriendelijke personeel begint allerlei tips voor uitstapjes aan ons te vertellen. Na de maaltijd wandelen we naar de kust. De grote, witte vuurtoren hadden we natuurlijk al lang gezien. Daarnaast is een houten, lange voetgangersbrug die naar het strand loopt. Dat strand is ook hier heel breed en het heet: Playa del Matorral. We blijven er een uurtje, meer zon kan onze huid niet aan.

Op de terugweg loopt zomaar een ezel op de weg. Eigenlijk is het geen lopen, want hij blijft pal voor een auto staan en blokkeert zo de rijbaan. File dus.
De blauwe lucht maakt plaats voor grijze, dikke wolken.
In Caleta de Fuste is het wel prachtig weer en gelukkig iets minder wind dan gisteren.
We nemen een kokostoetje en chocolade.
's Avonds eten we bij Chinees restaurant Hong Kong een lekker gerecht. We gaan nog even naar CC El Castillo, dat iets verder ligt, en in een Blues Café zien we een optreden van Joe.