Wilisweg








Son Bou Playa

Strand

Donderdag 23 juli.

Lekker geslapen. Wil maakt het ontbijt klaar en ontdekt dat er 2 flessen rode wijn in de vriezer liggen. Waarvan er één is aangebroken en heeft gelekt. Sterker nog… de hals is daarvan afgebroken. Gevolg: bevroren rode wijn op de bodem. En glasscherven. Wie is hiervan de dader?
Later in de ochtend gaan we met een boterhammetje in de tas naar het strand. Kijken hoelang we het er uithouden want het wordt weer een snikhete dag.
Met de zon in het gezicht lopen we over het voetpad dat we nog velen malen zullen gaan betreden. Geen schaduw op onze route naar de kust. Het is maar dat je het weet. Mocht je hier ook eens een kijkje willen nemen.

Het strand is nog erg leeg. We installeren ons onder een parasol met twee ligbedden (huurprijs 17 euro). Heerlijk… dit is vakantie. Het zand is mooi en de zee prachtig blauw. Geen golven. En het water is zelfs warm.
Verderop worden kano's, motorbootjes en waterfietsen met een glijbaan erop verhuurd. In het water ligt een soort speeleilandje en verder vaart er een motorboot rond die een grote plastic knakworst (zo noem ik het maar) meesleept waarop 8 personen kunnen zitten. Bij scherpe bochten belanden de mensen in het water. Dit is erg in trek bij de jeugd.
Herman wil graag zijn benen strekken en maakt een wandeling helemaal tot het eind van dit strand, dat wel 3 km lang is. Verhit en dorstig komt hij terug.
Het strand is inmiddels goed vol gelopen.












Gelukkig staat er een prettig briesje en soms ineens wat meer wind, die losse parasols laat wegwaaien. En dan is het weer even windstil.
Half vier vinden we het genoeg en pakken ons boeltje bij elkaar. Moed verzamelen om terug te lopen in de hete zon. Langs de supermarkt waar we nieuwe wijn en vooral water kopen.
Na het douchen is het lekker bijkomen in het huisje met de airco. Die trouwens continue z'n werk blijft doen tijdens ons verblijf.


Om acht uur 's avonds gaan we de deur uit om een hapje te gaan eten in het centrum van Son Bou (spreek uit: Son Bouw). Dus alweer een wandeling over het lange voetpad. Voor we naar een Chinees restaurant gaan bekijken we eerst waar het autoverhuurbedrijf precies zit. Dan weten we dat alvast.
Bij de Chinees is het goed eten op een gezellig terras met plafondventilators. Het kleine Chinese vrouwtje begrijpt ons niet of wil ons niet begrijpen, want we vragen ieder een glas witte wijn en ze komt met een hele fles aan in een plastic koeler. Ook goed! We nemen samen een compleet menu.
Tegen elf uur is er nog volop leven. De winkels zijn nog open en terrassen zijn bezet. Heel wat mensen lopen zo maar rond. En voor de kinderen zijn er diverse speelattracties. Er zijn opvallend veel jonge gezinnen. Het eiland staat te boek als buggyeiland en dat klopt wel.


Op de pagina plattegronden vind je een grotere kaart van Son Bou.



Vrijdag 24 juli.

Zon, 32°C. Naar het strand dus.
Omdat Herman gisteren heeft ervaren hoever het lopen is naar het eindpunt van het strand, doet hij het nu iets rustiger aan en loopt de helft. Ver genoeg en bovendien zijn gisteren z'n benen enigszins verbrand. Dat mag niet nog eens gebeuren!
Regelmatig zoeken we verkoeling in het warme water. Jazeker, want het brengt de lichaamstemperatuur toch wel iets omlaag.
En weer is het afzien als we in de loop van de middag naar huis wandelen. Een dik kwartier doen we erover.

Sommige restaurants zijn al helemaal vol als we rond acht uur voorbijlopen. Bij restaurant Arthur is nog wel plek. Het is een simpele zaak, alles standaard en geen verrassingen bij de maaltijd.
Het is een lekkere avond met een zwoel windje.

  • verder