We komen aan bij Death Valley en stoppen bij Zabriskie Point. Het is inmiddels 10.45 uur en 44ēC. Ondanks deze hitte loopt de groep, met petjes en hoedjes op, naar boven voor een mooi overzicht. Droge omgeving, geen grassprietje te zien. Wel hebben de zandbergen verschillende tinten. Iemand zei: "het lijkt wel chocolade-en vanilleijs." We rijden door naar Furnace Creek voor een hapje. Daarna vinden we het niet erg om de bus weer in te moeten. Dat duurt trouwens niet lang, want de volgende stop is bij een zandberg. We doorkruisen Death Valley van oost naar west.

En dan langs Owens Lake naar Lone Pine. Tussendoor een fotostop gehad om het begin van de bergen van de Sierra Nevada vast te leggen. In Lone Pine kunnen we de top van Mount Whitney zien. Deze rit duurde 2 uur en John is er wel aan toe om even wat bij te komen. Onderweg moest hij wat gas terugnemen om oververhitting van de motor te voorkomen. De reis gaat verder en een verfrissend buitje spoelt de bus een beetje schoon. Na 40 minuten hebben we namiddagpauze in Bishop.

Dan nog een uur rijden om bij het wintersportplaatsje Mammoth Lakes te komen. Het is vijf uur in de middag, 23ēC. Het hotel heet Mammoth Mountain Inn. Kamer 118, begane grond. Gezellige kamer met helaas maar 1 bed. We moeten lang wachten op de koffers en H. gaat ze uiteindelijk zelf maar halen. Dit hotel doet een beetje Oostenrijks aan, veel hout en een groen interieur. We eten in het restaurant van dit hotel erg lekker maar wel duur.

Het kost altijd wat tijd om je hotelkamer een beetje te kennen. Waar zitten de stopcontacten? In dit geval achter de tv-kast en achter een nachtkastje. Hoe werken de lampen? En die niet willen branden, hoe komt dat dan? Vaak een losse stekker, jawel, achter een kast. Kranen idem dito, zoveel verschillende systemen. Knop naar voren halen voor water en dan naar links of rechts draaien voor de juiste temperatuur. Indrukken of juist naar je toe trekken? Ga zo maar door. Deze kamer bezit geen airco (hebben we ook niet nodig) maar wel een stinkkachel. 533 km.