donderdag 29 juli 2004 125 km.
|
Dit is de laatste dag dat de hele groep nog bij elkaar is. Morgen is er een excursie naar Vancouver Island en niet iedereen doet daar aan mee. Dit hotel heeft geen restaurant. We krijgen in een zaal ieder een bruin zakje. Dan kun je koffie of thee inschenken en aan de tafels plaatsnemen. In dit verrassingsontbijt zit een klein doosje sinaasappelsap, een appel, kuipjes jam, boter, kaasspread en peanutbutter en een bagel. O ja, plus een servetje en een plastic mesje. Volop kritiek natuurlijk. Vandaag gaan we om 8 uur weg. Weg nr. 99 wordt verbreed i.v.m. de Olympische Winterspelen in 2010. Hiervoor moeten op sommigen plaatsen bergen weggehaald worden. Er is nog veel te doen. De spelen zullen plaatsvinden in Whistler en Vancouver. Half 9 fotostop bij een looking out point over de Tantalus Range. Wat is de natuur toch mooi. In een wegrestaurant hebben we koffiepauze. Ook op deze dag zien we watervallen en wel de Shannon Falls. We lopen er via een trap naar toe, maar ook aan rolstoelgebruikers is gedacht en we nemen een breed grindpad terug naar beneden. |
 1e Stop in Vancouver is om 11.15 uur in het Stanley Park bij de totempalen en de sky line van Vancouver. Een Japans meisje uit een groep van zeven vraagt aan H. of hij van hun een foto wil maken. Prima, dat is geen probleem. Dan vraagt meisje nr. 2 hetzelfde. En de nummers 3,4,5 enz. leggen hun wegwerpcameraatjes op een bank en ze gaan netjes naast elkaar staan voor de foto. Daarbij hebben ze een bepaald trucje met de vingers en maken een sprongetje. Telkens dit tafereel opnieuw als H. een ander toestel heeft gepakt. Zie je het voor je? Engels spreken lukt hun niet zo goed, maar H. begrijpt al snel dat de meisjes dankbaar zijn. "Ho, ho..., nu wil ik een foto van jullie". |
 
|
  
|
Er is vandaag veel zon, 26ºC. We rijden nog een groot gedeelte door het park. De lunchpauze wordt gehouden op Grandville Island. Daar is een leuke markt met veel kraampjes en heel veel eettentjes. Wij eten een pitabroodje waar de saus tussenuit druipt. Buitenom is het een beetje rommelig. Maar bij de jachthaven is het gezellig met duiven en muzikanten. Hier kun je ook mooi van het uitzicht op de stad genieten. We kopen een petje en t-shirt. Dan horen we een mooie zangstem en op een pleintje treedt inderdaad een zanger op. Dat is Ron Ulrich met gitaar, die H. z'n lievelingsnummer op een goeie manier vertolkt. We besluiten als aandenken een cd van hem te kopen. http://www3.telus.net/entertainer/ronulrich  Dan de bus in om verder te gaan met de stadstour. Er rijden trolleybussen door de stad. Ook zien we uiteraard China Town. Op een bepaald punt wandelen we met 52 mensen tussen het publiek in Gastown. Gerda stopt ineens en we staan bij de stoomklok. We lopen verder naar de Port of Vancouver, waar we vrije tijd krijgen tot 16.30 uur. Die tijd benutten we door naar de overkant van de straat te lopen, bij de fontein de trap naar beneden te nemen en dan drinken we iets in een overdekt gedeelte. Dan lopen we terug naar de waterkant en genieten van het mooie uitzicht en het leven op het water. Want we zien een sleepboot en watervliegtuigen en helikopters. We wandelen om 'Canada Place' heen dat de vorm heeft van een groot schip (zie foto links). |
|
Wanneer de bus voor het hotel staat krijg Gerda van de heer K., namens de groep, een mooie poesenvaas met inhoud (geld) uitgereikt als dank voor haar inzet. Hij houdt ook een leuke speech, waarin het woord 'watervallen' veel voorkomt. We bedanken Jerry en geven hem z'n verdiende tip. In de hal van het hotel deelt Gerda de kamerpasjes uit. We zijn in het Sandman Hotel voor de komende twee nachten. We kijken uit op een parkeerterrein met enkele wolkenkrabbers en op de achtergrond bergen. In de kamer staat naast de airco ook nog een grote ventilator. Zouden de schoonmakers die hebben vergeten? Samen lopen we langs de bibliotheek, in de arena naast het hotel, en het postkantoor aan de rechterkant in Georgia Street. Men houdt in Canada de straten schoon door gebruik te maken van een bakje op een lange steel en een bezem. Op die manier wordt elk vuiltje opgeveegd. Misschien een goeie tip voor Nederland, wij hebben daar alleen maar herriemachines voor. |
|
|
We komen op Robson Street, de bekendste straat van Downtown. Er zijn veel winkels en het is erg druk. Een jongeman valt al snel op door z'n felrode kostuum. Hij blijkt een city ambassador te zijn en ziet kennelijk aan ons dat wij hier wereldvreemd zijn. Of hij ons kan helpen? Nou ja, waarom niet... Waar kunnen we wat eten? Hij wijst ons de richting voor de restaurantjes. Er zijn wel veel taco-zaakjes en Mac Donald en barretjes, maar we zien maar één geschikt restaurant en dat is Centro. Dat is een leuke zaak met open keuken, zodat je een oogje op de kok kunt houden. Dat is nodig, want regelmatig komt de vlam uit de pan. Het eten is prima. Moe maar voldaan lopen we terug naar het hotel. Onderweg zien we veel zwervers. De bar van het hotel is gesloten voor de hotelgasten i.v.m. een footbal wedstrijd. Nou ja, dan maar zonder slaapmutsje naar bed. De airco staat volop aan, maar dat is niet te merken. Dus die grote ventilator is er wel degelijk bij nodig. |