Noordwesten
Vrijdag 31 mei 2019
De dag begint zwaarbewolkt.We besluiten naar het noordwesten te gaan. Over een goede hoofdweg door Kiliomeno, Agios Leon en Maries naar Anafonitria. Het is een mooie, heuvelachtige route met veel boomgaarden en veel groen met rotsen ertussen. Maar in de omgeving van Maries zien we ook grote gebieden die zijn afgebrand. In 2017 heeft het hier flink gefikt. Door de harde wind kreeg de brandweer het maar moeilijk geblust. De inwoners van het dorp Anafonitria moesten zelfs worden geëvacueerd. Maar de natuur herstelt snel en tussen de zwart geblakerde bomen verschijnt al weer veel groen.
Wij rijden naar de kust om het scheepswrak te gaan zien, maar komen op de verkeerde plek. Niet getreurd… de kustlijn is schitterend. En bovendien
is het inmiddels zonnig geworden.
Verderop komen we bij een haventje. Van hier uit kun je met bootjes naar het wrak varen. Parkeren is echter een klein probleempje en bovendien
moeten we naar de wc. Dus dat varen doen we wel een andere keer.
Anafonitria
Ergens bij Anafonitria drinken we koffie. We zijn vlakbij een oud klooster. Het Anafonitria Monastery is een goed bewaard kerkje uit 1429. Je kunt er vrij rondlopen en ook het kerkje van binnen bekijken. Er is ook een begraafplaats.
Porto Vromi
Volgens de plattegrond van het eiland kun je vanuit Porto Vromi ook varen naar Shipwreck en de caves bekijken. Daar voelen we wel voor.In een baai met lichtgroene kust en hoge rotswanden kopen we tickets voor een tocht van 2 ˝ uur met 1 zwempauze. Stoppen bij het scheepswrak zit er niet in, het schijnt verboden te zijn om daar naar het strandje te gaan. De mensen die er toch rondlopen doen dat illegaal wordt ons verteld.
De boot zal over 45 min. vertrekken. Die tijd gaat snel om want er is van alles te zien en we kunnen heerlijk op een bankje in het zonnetje zitten.
Van de bootjes die er aangemeerd liggen blijkt die wij moeten hebben er ook te liggen. We mogen aan boord. De boot komt niet vol en het is even wachten of er toch nog mensen mee willen. Terwijl bijna iedereen aan de voorkant is gaan zitten, blijven wij achter het stuurhuis, onder een overkapping. Dat blijkt ook een prima plek te zijn, want je krijgt toch wel alles te zien wat de moeite waard is. En je zit een beetje uit de wind.
Terwijl we naar de zee varen herkent Herman het haventje van vanochtend. Daar waar we even hebben staan kijken. Een blik op de wegenkaart later
geeft duidelijkheid en het blijkt dat we een verkeerde weg hadden genomen.De boot maakt haast over de zee naar het noorden. Daarbij deinen we behoorlijk op de golven. Soms vaart de kapitein een stukje een grot binnen. De rotswanden zijn erg imposant.
Het is al drie uur wanneer we ons lunchpakketje tevoorschijn halen.
Wanneer de zon weg is voelt het een beetje frisjes.
Na weer een stukje hard varen komen we bij een baai met een zandstrand en daar ligt het roestige scheepswrak. Het scheepswrak (shipwreck) van Zakynthos is een van de meest gefotografeerde locaties, niet alleen van dit eiland, maar van heel Griekenland. De combinatie van de witte, steile rotsen, het felle turquoise water en de gestrande boot op het witte strand zijn simpelweg indrukwekkend.
Best wel veel mensen op het strand en ook liggen er grote rondvaartboten aan de ankers. Maar wij kijken alleen maar. De kapitein draait de boot
rond zodat wel iedereen genoeg kan fotograferen. Een jong stel is zeer verbaasd als de kapitein langzaam wegvaart. Ze waren in de
veronderstelling dat er hier gezwommen kon worden en het roestige schip van dichtbij te mogen zien. Helaas… dat is pech!De tocht terug geeft ook een mooi beeld van de blauwe grotten en soms witte rotsen. Op een bepaalde plek gaat de motor uit en wordt de boot vastgemaakt, zodat er gezwommen kan worden. Twee vaders met hun kinderen gaan dat doen. Juist nu is de zon weg en het is erg koud. Maar ze gaan toch. De stop duurt misschien 15 of 20 minuten en daarna weer richting zee.
Inmiddels zijn we opgehouden met foto's maken want ze gaan wel veel op elkaar lijken.
De kapitein vaart de baai van Porto Vromi voorbij om ons een speciaal stuk rots te laten zien. Een rotswand die lijkt op Poseidon. Hij zet de boot op de rem en loopt langs alle passagiers om op het gezicht te wijzen daarbij te roepen: "Poseidon Face".
Dan een stukje terug, de baai in en uitstappen. Het was een leuke ervaring.
Na een rit van 40 minuten komen we om half zes thuis.
Eten doen we bij Aperitto, een restaurant direct aan de zeekant. Het heeft een groot terras met wit meubilair. Veel ruimte tussen de tafeltjes. Niet gezellig, maar ik heb gelezen dat hier live muziek zal zijn op vrijdagavond. Maar ik moet me hebben vergist, want die muziek komt van de andere kant van de straat.
De bediening hier gaat ons eigenlijk te snel. Na het afrekenen lopen we naar Boomerang en drinken daar nog koffie.
Het is te fris om buiten op ons terras te zitten dus drinken we wijn met de tv aan op een zender met Griekse muziek. Ook leuk!