Cape Skinari
Maandag 3 juni 2019
Eerst zonnen zolang het kan en dat is maar een uurtje omdat de lucht dichttrekt.We starten rond 10 uur met een rit naar het uiterste noordwesten. Cape Skinari is het doel. Maar we gaan ook proberen de goede weg te vinden naar het scheepswrak. Je moet het van bovenaf kunnen bekijken.
De bewolking blijft gelukkig in het oosten hangen, daar boffen we bij. Het eerste traject is bekende weg. Lithakia, Kiliomeno, Agios Leon, Maries en Anafonitria. Opnieuw zien we de verwoesting van de brand.
Dan volgen we de borden Shipwreck. We belanden op een terrein met ezels en een kraam met sapjes en grote borden met de tekst: 'Shipwreck". Maar dat is niet hier. We zijn erin getrapt…
Shipwreck
Een stukje verderop zitten we goed. Er staan drie grote touringcarbussen en het krioelt van de mensen. Het parkeerterrein is vol, maar na even geduld te hebben scoren we toch een plekje.Het wrak zien we niet, daarvoor moet je uren in de rij wachten om bij een uitkijkpunt het scheepswrak te kunnen fotograferen. Daar hebben wij geen geduld voor. Bovendien hebben we het schip al gezien.
Veel mensen klauteren over de enge rotsen verderop en halen halsbrekende toeren uit om maar een glimp op te vangen van het strandje met het wrak beneden.
Herman raakt in gesprek met een Nederland stelletje en Wil vermaakt zich met het vastleggen van dit tafereel en de rotsachtige kust.
Skinari
Vervolgens rijden we door Volimes naar het noorden. Door het toeristische Agios Nikolaos waar mensen midden op straat lopen. Later in deze vakantie komen we nog wel eens terug. Voor nu staat Cape Skinari op het programma.
Voor de plaats Skinari gaan we naar een wit restaurant met witte inrichting. Modern maar met een vervallen toiletruimte. Er wordt een bar bijgebouwd op een spierwit terras. Mooi uitzicht vanaf deze plek. We eten er preiballetjes en spinazie/kaas pei.
Na de maaltijd kunnen we er weer tegen. Het is prachtig weer, 24 graden, zonnig met een beetje wind.
Op naar de vuurtoren van Skinari. Dat is een mooi klein vuurtorentje. En als we verder lopen, langs twee molens, komen we bij trappen die naar beneden lopen. Hier zie je een felblauwe kustlijn met grotten en ruige kliffen.
We stappen de auto in en rijden naar Volimes terug en dezelfde weg naar huis, want om zes uur hebben we een afspraak met Kostas, die ons iets
lekkers wil aanbieden.
Van noord naar zuid in 50 minuten.
Hij komt, een uur later dan afgesproken, met een dienblad met cakejes en chocolade hapjes plus 2 glazen rode wijn. Traditionele gerechten en
wijn uit de familie of zo iets.
In restaurant Adelphi, tegenover Ole Ole, eten we Italiaans. Hier kun je lekker binnen zitten, maar het is stil en de zaak is wel een beetje
kantine-achtig ingericht. Wij verbazen ons erover dat deze zaak de afgelopen dagen nauwelijks klanten heeft, terwijl Ole Ole altijd alle tafels bezet heeft. Ook dit
restaurant heeft een buitenterras onder bomen, met bloemen en planten plus verlichting. Wat is het verschil?
Wij denken dat het ook met het
personeel te maken kan hebben. Hier bij Adelphi loopt een vrouw rond met lange wapperend haren en ze doet erg overdreven. Met grote gebaren
brengt ze een paar klanten naar hun tafel. Iets voor Herman den Blijker?