Vicksburg - Memphis

Woensdag 26 april 2017.

Ontbijt is prima, alleen staat het broodrooster verkeerd afgesteld waardoor het brood snel veel te donker wordt. Het is gelukkig wel bruin brood. Een bewolkte dag vandaag. Half tien zijn we onderweg over de I61 naar Clarksdale. Het landschap is afwisselend, veel landbouw en bossen, een dorpje met 2 huizen en de wegen zijn lang en recht. In Cleveland tanken we en wisselen van plaats. Nog 40 mijl naar Clarksdale waar we het Delta Blues Museum willen bekijken. In die plaats aangekomen zien we, al zoekend naar het museum, een informatiecentrum. Helaas is die dicht, maar op de hoek zit een overvol restaurant waar we alleen de wc gaan gebruiken. Vragen iemand de weg naar het museum, want dat moet hier in de buurt zijn. Juist… een blok verder. We zien de gevel, maar daar lijkt het wel een industrieterreintje. Wij er naar toe. Herman vindt het maar een haveloos museumgebouw en hij is blij dat de entreeprijs ($10 pp) ons budget te boven gaat. We besluiten om direct door te rijden naar Memphis.

Opnieuw reizen we over wegnr. 61 met akkerbouw en een enkele swamp als landschap.
We passeren het plaatsje Tunica en voor we Memphis bereiken doemt de Mississippi River links op. Dat Memphis groot is hoeven we natuurlijke niet te vertellen. Het is dan ook een wonder dat we ons hotel snel weten te vinden. We gaan er alleen nog niet naar binnen. Eerst naar Graceland. Dat is nog 10 mijl rijden. Herman manoeuvreert handig over de rijbanen die Miep ons aangeeft. Een vakantie zonder navigatie kunnen we ons niet meer voorstellen.


Graceland. Er staan grote vierkante gebouwen. Parkeren is geen probleem, kost wel 10 dollar. Geen vakantietijd, dat scheelt. We kopen de goedkoopste tour, $ 43 pp. Men houdt duidelijk rekening met grote aantallen bezoekers.
Zien eerst we een film van een kwartier over het leven van Elvis Presley. Dan krijgt iedereen een tablet en een koptelefoon en mogen we in een busje stappen dat in ca. 5 min. naar het huis van Elvis rijdt.

Daar lopen we allemaal achterelkaar aan door de verschillende vertrekken. De huiskamer, keuken, slaapkamer, een tv kamer, een safarikamer… allemaal even mooi. Aan de inrichting is niets veranderd. Buiten zien we een zwembad, een paar bijgebouwen en de mooie tuin. Een apart gebouwtje heeft foto's en filmbeelden op schermen en wat kleding. Achteraan, bij een fontein, is een plek waar 4 grafstenen staan. Daar ligt Elvis met zijn broer en vader en moeder begraven. Terug met het busje naar de grote gebouwen, waar je iets kunt eten en/of drinken en uiteraard de souvenirwinkel. Het is allemaal een geoliede toeristenmachine. Op een ander plek, naast het parkeerterrein, staan twee vliegtuigen van de artiest. Wij bekijken de grootste. Daarin leren meubels en een grote ovale eettafel. Een slaapkamer, een zithoek met meerdere telefoons en een bar. De meubels zijn afgedekt met dik plastic. Alles bij elkaar zijn we er twee uur zoet mee. Terug naar de auto en eten daar een kaneelcakeje en drinken water voor we naar het hotel vertrekken. Warm weer (28'C. = 81'F.), veel wind.

Hotel procedure hetzelfde als bij Holiday Inn in New Orleans: stoppen voor de deur, inchecken en auto in parkeergarage zetten. We horen in de lobby dat er storm op komst is. Op de 10e etage krijgen we een mooie hoekkamer. Uurtje rusten en wat tv kijken. Maar ineens valt die uit. Vreemd! Enfin… we laten de tv zoals die is en trekken de schoenen weer aan. Vier blokken verder moet Bealestreet zijn. Een aanrader en een hoogtepunt van Memphis. Die vier blokken blijken er 8 te zijn (ons plattegrondje is niet gedetailleerd genoeg) als Wil te kennen geeft niet verder te kunnen, want we moeten ook nog terug. Herman heeft onderweg een pizzazaak gezien (zou hij trek hebben?) en we besluiten dat restaurant op te zoeken.

De muren van dat restaurant zijn met krantenpapier beplakt en het plafond is erg hoog. Het lijkt wel een hal. Op alle tafels staat een verhoging waarop de pizza's moeten komen, de poot daarvan is meteen een keukenrolhouder. Dat is slim! De pizza's zijn overheerlijk. En ook nu drinken we een colaatje. Direct na de laatste hap wordt de rekening neergelegd, geen nagerecht dus. Intussen is het flink gaan regenen. We zijn voorbereid op een buitje maar niet op zo'n hevige tropische stortbui waarbij het water met bakken naar beneden valt. Heel toevallig komt de stadstrolley aanrijden en de bestuurder ziet Herman zwaaien. We stappen snel in en vertellen dat we naar het Comfort Inn hotel willen (ritprijs = 1 dollar pp.). Tot onze grote verbazing brengt de chauffeur ons precies voor de deur van het hotel af. Nat zijn we nauwelijks. Wat een service! Als we toch een blok verder naar Bealestreet waren gelopen waren we nu tot op het bot doornat geweest. Deze avond blijft het onweren en lichtflitsen. De tv doet het nog steeds niet.

naar boven           vervolg           naar foto's