Memphis - Nashville

Donderdag 27 april 2017.

Ontbijt is als vanouds. We komen een stel uit Nederland tegen die ongeveer dezelfde reis maken. Zij gaan vandaag naar Graceland en daarna naar Nashville. Wij gaan daar vandaag naar toe. Om negen uur zijn we zover en reizen wij verder. Het is bewolkt. Stuk rijksweg 40 tot aan Casey Jones Village. Dat is een klein dorpje, dat ook een museum heeft over het leven van de treinmachinist Casey Jones. Deze man redde in 1900 een aantal treinpassagiers door zijn post op de trein bij een naderende botsing niet te verlaten. Als we uit de auto stappen voelen we pas hoe fris het is, nl. 55'F. (13"C.) Dit is een leuke plek met westernachtige winkeltjes. We lopen naar het Casey Jones Village and train museum. Kopen kaartjes en gaan eerst een filmpje van 9 minuten zien over Casey Jones. Daarna door het museum en het woonhuis. Uiteraard bewonderen we de locomotief en klimmen er bovenop. Tot slot zijn de winkeltjes aan de beurt. Een Old Country Store & restaurant en een giftshop waar handgemaakte souvenirs te koop zijn die kunstenaars uit Tennessee hebben gemaakt. Ze hebben echt leuke artikelen, maar wat moeten we kopen?

Over de I40 rijden we een klein stukje verder tot Lexington, daar de 412 oost op. Mooie route en bijna geen vrachtverkeer in tegenstelling tot de interstate.
Na Hohenwald wordt het landschap heuvelachtig. Allemaal bossen. Erg mooi.

Niet veel later pikken we weer de Natchez Trace Parkway op en zien een watervalletje. Verderop een houten schuur en weer verder een woning. Bij een uitkijkpunt dat begroeit is met bomen en struiken gaan we naar de wc. Door een kleine opening kunnen we toch een blik werpen op het heuvellandschap.

We gebruiken Miep om ons de juiste weg te laten bepalen om naar Nashville te gaan. We worden linksaf gestuurd, na ca. 2 mijl moeten we weer linksaf. Is dat wel goed? Geeft niets omdat het hier hartstikke mooi is. Heel afwisselend. Gele bloemen, stukje bos, boerderijen, paarden, akkerbouw, heuveltje, koeien en met de zon erbij is alles even mooi. Zelfs de vervallen schuren.

We gaan twee keer de interstate onderdoor die we eigenlijk op willen, maar Miep laat ons zigzaggen door deze mooie omgeving. Dit gebied moet ten noorden van Columbia liggen en ten zuiden van Franklin. Daar bij Franklin in de buurt is er pas een oprit voor de snellere weg naar Nashville. Ons volgend doel.

Op de foto hiernaast is het verkeer nog redelijke rustig maar dat wordt wel steeds drukker naarmate we dichter bij Nashville komen. Zonder Miep was het een probleem denk ik om het hotel te vinden. Kleine file omdat het verkeer moet in- en uitvoegen op dezelfde rijbaan. Maar we komen er en om ca. vijf uur staan we bij de balie om in te checken. Twee zeer dikke mannen staan achter de desk. Kamer 318 is voor ons de komende twee dagen. We wassen enkele kledingstukken en de eerste klacht is meteen al dat de kraan niet goed doorloopt. Er zit geen kracht achter de straal.

Een grill restaurant genaamd Casey Fork River Valley Grill, met rode truck midden in de zaak is de plek waar we lekker eten. Vanuit het hotel kunnen we er lopend naar toe. De serveerster gaat een praatje aan en is in een jolige stemming. We willen een glas wijn. Dat kan, maar dan moeten we eerst onze legitimatie laten zien. Of we wel ouder dan 18 jaar zijn? Grappig hoor! Aan de tafel voor ons zit een jong gezinnetje met twee kinderen. De man hoort ons praten en laat weten dat zij ook Nederlands zijn, ze komen uit Naaldwijk. Ze zijn op vakantie en vieren Koningsdag. Drie van hen in oranje kleding gehuld. Gelukkig zijn ze al uitgegeten, want de kinderen zijn wat te vrij, naar onze mening. Zoals gezegd eten we er lekker en de porties zijn normaal van grootte. Wil heeft nog ruimte voor een dessert. De serveerster raadt pickels aan. Geen idee wat dat is en haar uitleg is ook niet al te duidelijk, ik laat me dus maar verrassen. Het blijkt een soort gebakken koek te zijn met ijs erin, plus een dotje room erbij. Heel lekker en heel zoet. Voor 50 dollar incl. fooi een gezellige plek, lekker eten en een leuke avond.

De bar van ons hotel lijkt gesloten. maar toch is hij open. We drinken daar nog een afzakkertje. Witte wijn i.p.v. rode, want de zaak gaat dicht en de voorraad is beperkt. We praten met de barman over steden en reizen. Het is zijn laatste avond hier… beetje triest.
Het Guesthouse hotel in Nashville kan wel wat verbeteringen gebruiken. En misschien zijn ze daar ook wel mee bezig, want in de gang bij onze kamer ligt geen tapijt op de grond. Je loopt er op de kale betonvloer. Erg ongezellig! De kamerinrichting komt enigszins verouderd over, maar het is wel schoon.

naar boven           vervolg