Nashville

Vrijdag 28 april 2017.

In de hotellobby reserveren we een shuttlebusje dat ons om tien uur naar downtown Nashville zal brengen. Bewolkt weer, hoewel de zon zijn best doet. Het is half elf als wij, en enkele andere bezoekers, in 6 th Ave. North worden afgezet. Deze plek goed onthouden want hier worden we ook weer opgehaald. Elk halve uur komt de chauffeur Bob mensen oppikken. Het is nu al een gekte in de stad en naarmate de tijd verstrekt wordt het alleen maar erger. Elke bar en restaurant heeft een live bandje dat speelt. Broadway is dé hoofdstraat. We lopen wat rond en filmen en fotograferen alles wat los en vast zit.

Op de straathoek vinden wij Honky Tonk Central en drinken er een cola. Nu is het nog redelijk rustig. Het gangpad is nog vrij. Maar als wij een paar uur later hier weer langslopen is het tjokvol en kan er geen mens meer bij. Op het moment dat wij cola drinken speelt ook uiteraard hier een bandje. Heel leuk, maar we gaan verder.

Het Johnnie Cash Museum staat op het lijstje van Wil en stom toevallig lopen we er gemakkelijk naar toe. Een prachtig museum dat echt alles laat zien wat die man heeft gedaan. Buiten de muziek is er ook aandacht voor zijn filmwerk en commercials die hij heeft gemaakt. We zien tv beelden van shows en gastoptredens. Veel collega artiesten passeren de revue. We krijgen een kijkje van zijn kleding en gitaren. Kortom… een aanrader! Buiten is het inmiddels lekker warm en af en toe een flauw zonnetje. We lopen naar de waterkant. Op bierkarren joelen meiden en zingen luidruchtig. Het is een vrolijke boel hier in Nashville. Zien het stadion en over het spoor gaat een trein voorbij waar geen einde aan komt.

De stad weer in en sfeer proeven. We slenteren naar Music Walk of Fame Park. Daar liggen grote tegels op de vloer met namen van artiesten. Geen handafdruk erop of zo. Op een bankje even bijkomen.

Dan naar het Ryman Auditorium. Volgens mijn info met life muziek, maar dat klopt niet. We zien een film over het gebouw, de opkomst en dieptepunt en daarna weer de opleving die artiesten zelf hebben bewerkstelligd (zoals EmmyLou Harris). We kunnen daarna de zaal in en naar het grote podium waar mensen bezig zijn met het opstellen van muziekinstrumenten en standaards ed. Er moet nog veel gebeuren dus iets te horen kunnen we wel vergeten. De zaal is rond en heeft houten banken, heel veel lampen en schijnwerpers. Aan de muur in een gang hangen pamfletten van artiesten die in het verleden hebben opgetreden in deze zaal. Dan nog langs attributen zoals kleding en hoeden, gitaren ed. En dan weten we het wel.

Tijd voor een hapje en drankje. Helaas mogen we nergens naar binnen. En waarom? Vanwege de rugzak van Herman. Die mag niet mee naar binnen. We proberen een andere zaak, maar ook hier geldt: geen rugzak. Bovendien is het overal zo druk en staan er lange rijen mensen te wachten op een tafeltje. Pech dus! We lopen wat heen en weer, steken de straat over en weten een terras verderop. Maar daar zit je wel in de uitlaatgassen van het verkeer, ook niet leuk. Dus terug, dezelfde oversteekplaats over, wellicht zien we nog iets. Tot overmaat van ramp begint het ook nog eens te regenen. Herman haalt zijn jas uit de rugzak (toch goed dat hij die bij zich heeft) en Wil doet het met een dun plastic wegwerpregenjasje dat als minipakje in haar schoudertas zit. Altijd handig!

Eten zit er dus niet in en bovendien door al dat slenteren krijgt Wil last van haar nog steeds dikke teentje. We besluiten dat we downtown Nashville wel zo'n beetje gezien hebben en lopen naar de ophaalplek van het busje. Geduldig wachten wij drie kwartier. En het wordt weer droog. Chauffeur Bob komt en neemt een groep mensen mee. Ons hotel komt niet voor in zijn route, maar hij belooft dat er een andere bus over enkele minuten aankomt. En dat gebeurt ook. Een grotere bus met een oudere dame achter het stuur. Een pittige tante die het gaspedaal wel weet te vinden. Toe maar… petje af hoor! Als reisleidster vertelt ze en-passant bijzonderheden over gebouwen en delen van de stad. Het is een rit van maar 5 mijl naar ons hotel en toch doen we er 45 minuten over om er te komen. Het eerste half uur staan we meer in de file dan dat er wordt gereden. Eenmaal op de hotelkamer snaaien we snel naar koek en zoutjes.

Nog steeds is het warm buiten, ca. 25 graden C.
Voor de 2e keer eten we bij Casey Fork River Valley Grill. Druk, dus even wachten bij de bar. Het eten is geweldig! Salade voor 2 personen op aparte borden? Geen probleem. Deze serveerster (een andere dan gisteren) is echt een aardig mens. Niets geforceerd vriendelijk maar gewoon echt.
Herman eet nu wat ik gisteren nam en ik eet het gerecht dat H. gisteren bestelde. Maar nu met broccoli i.p.v. koolsla. Tegen de tijd dat we uitgegeten zijn komen er muzikanten spelen. Eerst voor jarigen. Een violist, een banjospeler, een contrabassist en een gitarist. Erg gezellig. We zitten trouwens helemaal achter in de zaak in de buurt van het bassin met vissen.
Al met al weer een leuke dag.

naar boven           vervolg           naar foto's